پنج شنبه , ۱۳ اردیبهشت ۱۴۰۳
Next article
Previous article
به گزارش اریسمان نیوز، عبدالله ابن ابی عقبه می گوید از امیرالمومنین علی ابن ابی طالب (ع) شنیدم که فرمود: «ای گروه شیعیان! گویا شما را می بینم که مانند شتران جولان می دهید و در جستجوی چراگاهید اما آن را نمی یابید.» (کمال الدین ج۱ص۵۶۵)
مردم در عصر غیبت همچون گله چراگاه گم کرده ای هستند که سرگردان در پی آن هستند و در همین زمان امام عصر (عج) که قدرت و توان تشکیل حکومتی الهی در زمین را دارد تا نیاز بشریت در تمام عرصه های مادی و معنوی فراهم شود، پس پرده غیبت قرار خواهد داشت.
امام حسن عسکری (ع) در توصیف مردم زمان غیبت می فرمایند: «یتیم تر از یتیمی که پدر از دست داده آن کسی است که از امامش دور افتاده و قادر نیست او را بیابد و نمی داند که احکام دینش را چه سازد و از کجا تحصیل کند.» ( امام یگانه ی دوران؛ ص۲۰۹)
این دو روایت اشاره ای به عمق غربت و تنهایی انسانی است که از امامش دور افتاده است؛ اما به راستی از چه روی است که غیبت حضرتش این چنین به طول انجامیده و عطش و تشنگی امت طاقت فرسا شده است.
حضرت مهدی (عج) در توقیع معروفشان به شیخ مفید می فرمایند: «اگر شیعیان ما که خداوند بر طاعت خویش موفقشان بدارد در وفای به عهدی که بر عهده ایشان است، یک دل و متحد اجتماع می کردند خجستگی دیدار ما از ایشان به تاخیر نمی افتاد و سعادت دیدار ما همراه با کمال و معرفت و درستی شناخت ما زودتر به ایشان می رسید.»
در عبارات بالا صحبت از مانعی بزرگ در مسیر ظهور است که تنها و تنها از جانب امت مطرح است؛ در واقع در اعصار گذشته امتی سبب آغاز غیبت بوده و امروز امتی دیگر مسبب تاخیر ظهور؛ این هر دو دسته به یک اندازه در به تاخیر افتادن سعادت دنیوی و اخروی بشریت مقصرند و برای کنار زدن پرده غیبت و پایان بخشیدن به انتظار ظهور منجی باید الزامات و ابعاد فرهنگ دوران انتظار را بشناسند و حتی اگر ظهور منجی را نبینند نقشی موثر در زمینه سازی ظهور آخرین ولی نور و هدایت داشته باشند
انتظار بر تمام مسئولیت های دینی سایه می افکند و آن را در نسبتی خاص با امام زمان (عج) قرار می دهد؛ در واقع سبک زندگی انسان منتظر بر اساس تکالیف دینی تعریف شده است با این تفاوت که نیت ما را در انجام اعمال دینی تغییر می دهد و تکامل می بخشد.
پس شاخصه و مولفه اصلی فرهنگ انتظار همه آن تکالیفی است که در تعالیم دینی آمده است و هیچ تغییری در وظایف و تکالیفمان به وجود نمی آید و تنها وظیفه ما سخت تر شده است و از آن طرف فضیلت های ما هم برتر شده و به همین جهت مردم زمان غیبت اگر به وظایف خود عمل کنند برترین مردم در تمام دوران هستند.
بر اساس روایات اگر روزى هیچ کس از اولاد امام حسین (ع) را نبینید، از خداوند استعانت طلبید و به طریقه و سنتی که عمل میکردید، توجه نموده از آن پیروى کنید…(بحارالانوار، ج ۵۱، ص ۱۳۶)
اگر زمینه سازی برای ظهور حضرت مهدی (عج) در اولویت اهداف زندگی انسان مسلمان شیعه مذهب قرار گیرد و با علم و معرفت نیز همراه باشد علایق، گرایش ها و عملکرد فرد را تحت تاثیر قرار می دهد و در واقع این هدف مقدس، اهداف جزئی تر زندگی را دوباره تعریف میکند و بر این اساس سبک خاصی از زندگی شکل می گیرد.
بنابراین فرهنگ انتظار همان تمامیت اسلام ناب محمدی است که در دوران غیبت به طور خاص با انتظار امامی که غایب است خودش را نشان می دهد.
در واقع فرد منتظر تکالیف دینی را با این نیت انجام می دهد که در دوران غیبت نیز از امام خویش اطاعت کند و به تبع آن ظرفیت ولایت پذیری را در خود بالا ببرد و زمینه ظهور ایشان را فراهم کند.
در این زمینه همچنین گفته شده است: ما بهعنوان شیعه منتظر در دوران غیبت باید به این باور رسیده باشیم که امام زمان (عج)، با وجود غیبت ظاهری، امام، حیّ و حاضر و ناظر و شاهد بر اعمال ماست و آن حضرت یک تکالیفی از ما میخواهد که باید به آن ها عمل کنیم.
امام غایب ما، امام مهدی (علیه السلام)، حجت خدا و منجی موعود است؛ امام بهعنوان حجت الهی، معیار و شاخص است و ما وظایفی نسبت به آن حضرت بر عهده داریم؛ بقیه حجتهای الهی معمولاً در جامعه خودشان حاضر بودند اما این امام این ویژگی را دارد که غایب است و با وجود غیبتش مردم موظف به اطاعتش شدهاند و معیار سنجش عملکرد افراد در دوران غیبت نیز اطاعت از امام است؛ یعنی مردم در دوران غیبت و با وجود غیبت ظاهری امام، باید حرمت امامشان را پاس بدارند و مطیع او باشند.
بنابراین اگر انتظار را به معنای دست روی دست گذاشتن و صرفا چشم به راه آینده بودن تعریف نکنیم و آن را به نوعی تلاش جهت زمینه سازی برای ظهور بدانیم، نگاه منتظرانه از دو دیدگاه به سبک زندگی ما جهت می بخشد؛ یکی از این نظر که انسان همان گونه که در برابر حجت های آشکار الهی تکلیف دارد در مقابل امام غایب هم مکلف به اطاعت است و دیگر از آن جهت که باید خودش و جامعه را برای پذیرش حضور و ظهور حضرت مهدی (علیه السلام) آماده کند و گرنه غفلت از این مهم ظهور ایشان را به تاخیر می اندازد و در واقع همین دو نیت در سبک زندگی اسلامی ما نفوذ میکند و آن را تکامل می بخشد.
کسی که به تکالیف دینی تنها از آن جهت می نگرد که در دین به رعایت آن دستور داده شده است، با کسی که وظایف دینی را به مثابه خشت هایی می داند که در هر لحظه بنای رفیع ظهور را تکمیل میکند، این دو نگاه از نظر انگیزشی در یک سطح نیستند.
امام صادق (ع) می فرماید: هر کس که از بودنش در شمار یاران امام قائم شادمان است باید به انتظار باشد و با همین حال انتظار به پرهیز و اخلاق نیکو رفتار کند. پس اگر اجلش فرا رسید و امام قائم پس از مرگ او قیام کرد پاداش او همانند پاداش کسى است که امام قائم را درک کرده باشد؛ پس کوشا باشید و به انتظار بنشینید گوارا باد بر شما اى گروهى که مشمول رحمت خدائید. (نعمانی، الغیبه، ص ۲۰۰)
این یعنی عمل همراه با ورع و برخورداری از فضایل اخلاقی، باید رویکردی منتظرانه داشته باشد و کسی که می خواهد از اصحاب امام عصر (علیه السلام) به شمار آید باید حتی در ورع و اخلاق پسندیده، به این معنا توجه داشته باشد که این ها در نسبتی خاص با امام زمان (علیه السلام) و برای فراهم شدن زمینه های ظهور است.
امروز نیازمند انسان هایی هستیم که افق دیدشان وسیع تر از زندگی روزمره شان باشد و برای رسیدن به آن جامعه از هیچ کوششی دریغ نورزند؛ انسان هایی که سه ویژگی زیر در آنها تحقق یافته باشد:
۱- شناخت و اعتراض به وضع موجود: منتظر کسی است که اشکالات، انحرافات و کجی های وضع موجود را می شناسد و نسبت به آن اظهار تنفر میکند؛ هر چه شناخت دقیق تر و عمیق تر باشد اعتراض به وضع موجود شدیدتر و در نتیجه انتظار برای بهبود شرایط شدیدتر خواهد شد.
۲- آگاهی از وضعیت مطلوب و شناخت وضع مطلوب: وضعیتی که باید در جامعه پیاده شود باید از طرفی شوق و اشتیاق رسیدن به آن را در منتظر ایجاد کرده و سبب حرکت به سمت آن شده و از طرفی دیگر خلأهای جامعه موجود و فاصله آن از وضع مطلوب را بیش از پیش نمایان کرده که این سبب تشدید انتظار خواهد شد.
۳- تلاش برای رسیدن به وضع مطلوب از دو طریق خودسازی و جامعه سازی: در این مرحله منتظر به اصلاح زندگی فردی خود می پردازد و در تلاش است که با آگاهی از وظایف فردی خود اعم از دنیایی و اخروی در مسیر بندگی قدم بردارد.
یک منتظر واقعی نماز متفاوت تری نسبت به بقیه می خواند، اخلاق او بیش از بقیه رنگ و بوی الهی دارد، روحیه خدمتگزاری به مردم در او قویتر است، روابط دوستانه بهتری با اطرافیان خود دارد، انسان با نشاط تری است، ازدواج موفق تری دارد، تربیت فرزند او عالمانه تر از دیگران است، بهتر از انسان های معمولی درس می خواند و در محیط کاری قانون مند و وظیفه شناس است. در یک جمله، منتظر بهترین انسان اجتماع خویش است.
امروز نیازمند انسان هایی هستیم که افق دیدشان وسیع تر از زندگی روزمره شان باشد و برای رسیدن به آن جامعه از هیچ کوششی دریغ نورزند و در مرحله دوم او دست به ساختن محیط پیرامون خود می زند.
رفع کاستی ها، انحرافات و پُر کردن خلأهای موجود در جامعه از دیگر وظایف منتظر است؛ او نمی تواند شاهد ظلم به همنوعان خود باشد و بی هیچ اعتراض و تلاش برای رفع ظلم زدگی عادی خود را سپری کند؛ برای او تفاوتی میان ظلم به فرزندش با ظلم به انسان بی گناه در خارج مرزهای کشورش وجود ندارد؛ او نمی تواند شاهد جهالت و غفلت همنوعان خود باشد و تلاشی برای رشد آنها نکند.
خلاصه اینکه منتظر زنده است و تلاش و تکاپو برای رسیدن به وضعیت متکامل و بی عیب و نقص از ویژگی های انسان زنده می باشد؛ اگر این روحیه در مردم اجتماعی فراهم گردد آنها می توانند زمینه ساز ظهور مصلح جهانی باشند.
* منبع: نطنزنا/ مجتبی حاجی جمالی کارشناس فرهنگی اداره تبلیغات اسلامی شهرستان نطنز
۱۳۹۸/۰۵/۱۴
۱۳۹۸/۰۵/۰۲
۱۳۹۸/۰۳/۰۱
۱۳۹۸/۰۱/۲۳
مدیر مسئول :
میثم جعفری
09132624539
پشتیبانی فنی :
محسن صباحی
09139627106
ایمیل سایت :
فاکس :
03154312370