میلاد کریم سبزپوش آل فاطمه، تنهاترین سردار لشکر حیدر و غریب شهر پیامبر حضرت امام حسن مجتبی (ع) بر همه مسلمین جهان مبارکباد.
نگاهی به زندگانی حضرت امام حسن مجتبی (ع): دومین امام ما شیعیان حضرت امام حسن (ع) است، پدرش حضرت علی (ع) و مادرش حضرت فاطمه (علیها السلام) است. لقب های مشهورش عبارتند از: مجتبی «برگزیده»، سبط اکبر «نوه بزرگ»، کریم «بخشنده»، اهل بیت و غیره … . امام حسن (ع) در ۱۵ ماه رمضان سال سوم هجری قمری در مدینه چشم به جهان گشود. دوران کودکی آن حضرت در دامان پیامبر (ص) گذشت، رسول اکرم (ص) که پدربزرگ او بود، خیلی او را دوست می داشت و درباره او می فرمود: «حسن پاره تن من است». امام حسن (ع) بعد از شهادت حضرت علی (ع) جانشین او گردید و ادامه دهنده راه پدر بود، معاویه که دشمن سرسخت امام علی (ع) بود دست از دشمنی با امام حسن (ع) هم نکشید و هر روز فتنه به پا می کرد و امام نیز با وارد جنگ شد، اما یارانش فریب دشمنان دین را خوردند، آنها برای رسیدن به مقام ثروت، حضرت را با عده کمی، در میدان نبر با فتنه گران تنها گذاشتند. بنابراین امام حسن (ع) برای حفظ اسلام و مسلمانان به دستور خدا صلح را پذیرفت، او به مدینه برگشت و رهبری یاران باوفای خود را برعهده گرفت. آن حضرت مردی سخاوتمند و بخشنده بود و کمک به درماندگان از مهم ترین کارهای ایشان بود. چند گوهر از سخنان آن حضرت: با مردم طوری رفتار کن که دوست داری با خودت همان گونه رفتار کنند (تحف العقول). شرمساری در دنیا، آسان تر از دوزخ رفتن است. نیکوتر از هر نیکویی، اخلاق نیکوست. هر کس خدا را بشناسد، دوستش می دارد. شعر: با نور علم از پی ارشاد بندگان فرزند ارشد علی مرتضی رسید او مرد جنگ بود و لیکن بر اقتضا هنگام برقراری صلح و صفا رسید اول حسن گرفت به کف پرچم قیام زان پس بدست پادشاه کربلا رسید منبع: زندگانی ۱۴ معصوم (علیهم السلام) / مؤلف: محمد طاهر احمدوند. تهیه و تنظیم: علیرضا صدیقی.